量子
缺集或无法播，更换其他线路.无尽
缺集或无法播，更换其他线路.非凡
缺集或无法播，更换其他线路.剧照
剧情介绍
故事发生在1940年秋的日本。政府在战时为了加强文化监管，在警察局设立了演剧检查科。刚从中国东北伪满洲国调来的审查官向坂（役所广司 饰）是个不苟言笑、不通情理的铁面判官，他掌握着演剧剧本的生杀大权。笑之大学剧团的喜剧作家椿一（稻垣吾郎 饰）带着他的剧本来到了向坂的调查室，一场喜剧剧本的搞笑升级拉锯战由此拉开了帷幕。故事发生在七天的时间里，每天向坂的恶意刁难都层层升级，一个个无理的要求向编剧椿一逐个抛出，椿一见招拆招努力应对的同时却创造出了前所未有的精彩喜剧剧本。连一向厌恶喜剧、希望喜剧从地球上消失的向坂都迷失了初衷，渐渐陶醉在椿一搞笑故事中。甚至帮助椿一修改剧本，使剧本的搞笑程度达到了又一个高峰。然而俩人的政治立场决定二人最终走向了对立，向坂向椿一使出了杀手锏，椿一是否能完成这个不可能完成的任务呢...... 本片在2005年的日本电影学院奖上获得了最佳编剧和最佳男演员的提名。橘子郡男孩第四季都铎王朝 第一季再喊一声爹娘小猪佩奇 第六季一次觉醒切莫回复太行赤子独自一人追捕2017日落巴黎东北往事：我叫刘海柱咒语入门辣姐妹爸爸的3次婚礼混乱情爱豪斯医生 第七季抓住你的衣领生红娘三戏张君瑞回到大魔域无知的代价双胞胎2011国家宝藏之觐天宝匣SEIKA之空好女孩第三季寻找爱情的下落所有女生的offer22024浙江卫视跨年晚会为人父母第四季英雄迷的生活冤家成双对第一季猛鬼撞鬼老公出差1999夏娃的女儿拜托了，别追我鬼佬2020恋恋同路人Y行动和舒立克的其它冒险救我第二季活着唱着逆世界2013五星红旗迎风飘扬大汉风之谋士范增浮云游子
长篇影评
1 ) 《笑之大学》8.5
①
上帝用七天时间创世纪，所以椿一与向坂也要用七天时间创作一个绝世好剧本。
用笔也好，用镜头也好，创作者们本就该有身为「上帝」的自矜自觉。哪怕这群意气风发的上帝们，一转身就要对着高高在上的审查部门百般跪舔。
我们完全有理由相信，《笑之大学》起初很可能只是三谷幸喜这位日本顶级编剧的怨念集结，毕竟再如何技艺精湛的手艺人，面对甲方爸爸的百般刁难，再反复经历那种从「上帝」到「舔狗」一键换装的刺激体验，光是要够保持假笑，可能就已经用尽全力了。
而三谷幸喜身为一个「大编剧」的专业素养正体现在，他并没有放任这种怨念的宣泄，没有把身为一个创作者的椿一置于一场孤立无援的尖锐对立，更没有投机取巧地使劲渲染那种「如果不是真的喜欢，谁又愿意当舔狗」的悲愤，恰恰相反，役所广司塑造的审查官向坂、大魔王、帝国走狗反而成了故事真正的关键人物，椿一的喜剧天赋以及创作热诚逐步融化了他心中的寒冰，他身上残存的人性从眼底一闪而逝的笑意逐渐蔓延到嘴角，并在他全情投入协助椿一创作剧本的过程中进一步扩大到每一个肢体动作。
起初他谈起在伪满洲国担任审查官的经历，说这么多年不苟言笑难道有什么损失么？他不停地向椿一提出各自匪夷所思的要求，把一个西方爱情故事改成日本的民间传说，必须在小情小爱的喜剧里加入「一切为了祖国」宣誓，恋人们甚至不能接吻。
可是每一次椿一无可奈何地接受以后，第二天竟总能拿出更好笑的剧本，在如此反复的七天里，椿一与向坂逐渐建立了微妙的友谊，从来厌恶喜剧，被认为没有任何笑的天赋的向坂甚至热情主动地参与到了剧本创作中，提出一个又一个连椿一都惊叹的奇思妙想。
最终，当椿一完成剧本，并坦白自己已经被征召入伍，即将走上战场时，从来无条件拥护政府支持战争的向坂忍不住追出了象征威权专制的审查室，他来到那条阳光充盈的长廊，唇齿翕动的犹豫里，也许曾经他暴怒着认定为大逆不道的那句「为国捐躯还不如为肉捐躯（国与肉在日语是谐音）」的俏皮话又涌上心头，他郑重地向椿一提出了最后的要求：「请你一定要活着回来！请不要为国捐躯！」
在这句话里，他终于回归了人性。
②
所以唯有喜剧是万能的。
美好的、丑恶的它都能描绘，逗你发笑不在话下，它甚至能让你笑中带泪乃至嚎啕大哭，它可以是颂歌，自然也能戏谑、调侃、批判，他甚至可以化作最锐利的思想武器，嬉笑怒骂之间，就让统治者们寝食难安。
③
那么希特勒和丘吉尔，到底谁做的寿司更好吃呢？
20181109
2 ) 2004《笑之大学》
一开始审查官的几个“不批准”特写镜头让我觉得有些拖沓，加上电影场景略显单一，看得有些压抑。goro酱出场后，也以为剧情会在审查官的刁难和剧作家的改写中每日重复。所以一开始是观影值低于期望值。
剧情的第一次矛盾点私以为在审查官开始主动扮演警察官那里，西装革履的检察官，奔跑的不体面，以及内心的狂喜，围绕着那张方方正正的桌子糅合在不停旋转的镜头里。此处是我第一次感到电影的幽默，高级的幽默。随后审查官版的和尚与椿一君的默契表演使得幽默水到渠成。
影片的后半段是矛盾的集中爆发点，不得不提椿一君和向坂君的对峙。当我以为影片将有一个皆大欢喜的结局时，剧情出现了转机。椿一君和向坂君的对峙，不再是两个互相欣赏的灵魂的对峙，在现实面前，它立马转化成平民与权力的对峙。审查官听完椿一的一番肺腑之言后，恼羞成怒，事实上我以为内心里向坂是感动的，但审查官的身份使得维护权力的体面成为他思考的另一种本能。这里的光线运用非常巧妙，从面向光的明亮到逆光的阴暗，导演很自然地完成了对向坂君“我”这个意识的转换。另外人物对话时对画面的割裂，人物的走位，房间的布局，都让我觉得非常有意思。
最后的矛盾是改完稿的椿一高速审查官他要去当兵了，不论审查官觉得剧本如何，椿一的喜剧意味着终结。这时的审查官终于愿意诚实地面对自己：他终于会真正地笑，真正地感受到快乐了，他感谢椿一，感谢喜剧。即使在战争年代，不管是谁都离不开喜剧。而他的肺腑之言，此时既是向坂君对椿一君的感激，也是权力本身的反思。结尾略微有些煽情，但也恰到好处。
04年的goro酱真是嫩得没的挑。役所广司的演技令我钦佩。就这么一个审查官，又使我感到日本人性格的矛盾性，明明很欣赏一个人，却又时刻不忘摆出架子。已经不是傲不傲娇的问题了，看了真是让人觉得他不累吗，哈哈哈。
据说《泰晤士报》称该剧为“当今世界上最高级的喜剧”，真的高级。
3 ) 戴着镣铐跳舞
“不要为了祖国而死，要为了肉而死。”本来是带有搞笑意味，但在结尾在编剧瘦弱背影的衬托下充满了悲壮的味道。
电影布景简洁，演员少而精，对光线的运用更是让人佩服得五体投地。短短120分钟所表达的含义极深极广，无论是对军国主义的嘲讽，还是对艺术的追求以及对人性的探讨，都在一间小小的审查室通过喜剧编剧和审查官的一来一往中一层层地展现出来。电影语言的巧妙设计使得深奥的内涵具像化，让观众一点点看清军国主义和官僚体制给艺术是如何一步步套上不可理喻的枷锁，而艺术又是如何戴着镣铐跳舞。
一个坚持自己的喜剧之道，天真又执着的编剧，一个体制内一本正经，不苟言笑的官僚，立场上天然对立，最后却因为笑的艺术而在某个时间段产生了情感的共鸣。然而，也仅限于某个时间段，就像灰姑娘的南瓜车到了午夜12点就会变回原形，体制内的官僚再怎么喜爱编剧的才华，当编剧当面质疑体制的合理性，想用艺术来战胜体制时，官僚的愉快面孔瞬间消失了，换了一幅比之前严肃时更让让人恐惧的神情，“我就是这体制内的一部分，你攻击这体制，那作为这体制最底层的官吏的我该怎么办呢？”这一段电影的镜头和光线语言运用得出神入化，阳光逐渐从役所广司演绎的审查官上消失，审查官完全陷于黑暗之中，所有的光芒都在编剧身上。编剧那清澈闪亮的双眼充满了迷惑，他不明白这世界上有艺术和情感跨越不过去的鸿沟，那就是立场和利益。他知道怎么让人们笑，却不懂得人心的复杂和矛盾。
这是一个孤独的编剧，他一个人在喜剧的道路上踽踽独行，对审查官提出各种无理要求都用笑的技巧和艺术去化解，既不放弃也不完全妥协，他选择了另外一条路-戴着镣铐跳舞，镣铐越多，跳得反而越来越好。他感动了他的敌人-审查官，却招致了旁边人的唾骂和殴打。对艺术的孜孜以求却换来了叛徒的称号，但最终只有审查官明白他的苦心，认可他的才华。难为知己难为敌，最后最理解你的人是你的敌人。真是天大的讽刺。
站着死是不是比跪着生伟大，我无法评断，但是放弃总是比忍辱负重要容易得多，也看起来更有气节。即使没有审查官，编剧也一直在承受各方的压力，在可以的范围内尽力妥协，比如团长的下流段子和无聊的转垫子，为了剧团的氛围也不得不强行加入。（怀疑这段是三谷的心声啊）看似胆小的编剧却有着一颗对艺术无比坚定和赤诚的心。这种坚定的信念让他在小小的审查室里艺术和体制的无声的较量差点胜利，只差一点点。
其实最终也是编剧胜利了，他成功唤醒了审查官笑的细胞，唤醒了他作为人的温情的一面，当结局阳光洒在役所广司的脸上时，他就已经不再是那个体制内一板一眼的官僚，见过那个会笑的世界，就再也回不去之前那个冷冰冰的以体制为名的牢笼。
电影名字起得真好，笑的大学，笑真的是所大学，在开怀大笑间也学会了如何和人相处，如何生活。
三谷真是个鬼才。
4 ) 五年前看的电影，观后感居然发在喳喳网，今天到这里补个签
འཇར་པན་གྱི་གློག་བརྙན་«དགོད་སྒྲའི་སློབ་ཆེན»ལ་བལྟས་པ།
འདི་ནི་གློག་བརྙན་སུན་སྤྱད་ཅིག་ཡིན་སྲིད། འདིའི་ནང་འཁྲིག་ཆ་དོད་པའི་འཁྲབ་ལྗོངས་ཡག་པོ་མེད་ལ། ཉོག་འཛིང་ཆེ་བའི་མི་སྣ་མང་པོ་མི་འདུག ཡིད་འགུལ་ཐེབས་པའི་ཕོ་མོའི་བརྩེ་དུང་ནི་དེ་ལས་ཀྱང་མི་འདུག གློག་བརྙན་ཧྲིལ་བོར་མི་སྣ་གཙོ་བོ་སྐྱེས་པ་གཉིས་མ་གཏོཊ་མེད་ལ། གློག་བརྙན་ཧྲིལ་བོའི་འཁྲབ་ལྗོངས་ཀྱང་ཁང་བ་གྲུ་བཞི་གཅིག་ཡིན།དོན་དག་ཀྱང་གཅིག་མ་གཏོཊ་མེད་དེ། ཟློས་གར་འཁྲབ་གཞུང་གཅིག་ཕར་སྣོག་ཚུར་སྣོག་བྱས་པའི་གནས་ཚུལ་ཁོ་ན་རེད། ཡིན་ཡང་ངས་གློག་བརྙན་འདིར་བལྟས་ཚར་བ་དང་། དཔྱད་ཕྲན་ཞིག་ཀྱང་སྤེལ་འདོད་བྱུང་། འདི་ལས་གློག་བརྙན་འདིར་འགུགས་ཤུགས་ཤིག་ཡོད་པ་ཤ་སྟག་རེད།༼མ་མཐའ་ཡང་ང་དང་ང་ལྟ་བུར༽
འཇར་པན་གྱི་གློག་བརྙན་འདི་ནི་དམག་འཁྲུག་གི་ལོ་ཟླ་རྒྱབ་ལྗོངས་བྱས་པའི་སྤྲོ་གར་གློག་བརྙན་ཞིག་རེད། གློག་བརྙན་དུ་འཁྲབ་གཞུང་ཞིབ་བཤེར་དཔོན་པོ་༼འུ་ཚོའི་广电总局ལྟ་བུ་ཞིག༽ཞང་པན་ནི་ནམ་རྒྱུན་གདོང་ལ་འཛུམ་ཙམ་ཡང་མེད་པའི་མི་གཟབ་ནན་ཞིག་ཡིན་ལ། རྒྱལ་ཁབ་ཀྱི་དོན་དུ་མི་སྒེར་གྱི་བརྩེ་དུང་བློས་བཏང་ཆོག་པར་འདོད་མཁན་ཞིག་ཡིན། ཁྲོན་ཡུས་ནི་སྤྲོ་གར་འཁྲབ་གཞུང་རྩོམ་མཁན་དང་འཁྲབ་ཁྲིད་པ་ཞིག་ཡིན་ལ། སྒྱུ་རྩལ་གསར་རྩོམ་གྱི་ཆེད་དུ་དཀའ་སྡུག་གང་ལ་ཕྲད་ཀྱང་འཁང་ར་དང་སྡུག་ཡུས་ཅི་ཡང་མི་འདོན་པར་ལས་ལ་འབད་མཁན་ཞིག་རེད། ཁོས་སྤྲོ་གར་འཁྲབ་གཞུང་དེ་ཞིབ་བཤེར་དཔོན་པོའི་མདུན་དུ་ཁྱེར་ཡོང་བ་ནས་བཟུང་། དཔོན་པོ་དེས་དམག་འཁྲུག་གི་དུས་སྐབས་སུ་མི་སུ་དང་གང་ཡིན་རུང་རྒྱལ་ཁབ་ཀྱི་ཆགས་འཇིག་ལ་མི་སེམས་པར་བཞད་གད་ཁྲོད་དུས་འདའ་བ་ནི་ཧ་ཅང་མི་འོས་པར་འདོད་དེ། ཆོག་མཆན་མེད་པའི་ཐམ་ཀ་བརྒྱབ་པ་དང་། ཁྲོན་ཡུས་ལ་འཁྲབ་གཞུང་ཁྲོད་དུ་གད་མོ་སློང་བའི་ཚིག་གཅིག་ཀྱང་ཡོད་མི་ཆོག་པར་བཅའ་དགོས་པའི་བཀའ་ཕབ། ཕྱི་ཉིན་ཁྲོན་ཡུས་ཀྱིས་ཁོའི་བཀའ་ལྟར་འཁྲབ་གཞུང་བཅོས་སྟེ་ཁྱེར་ཡོང་དུས་སྔར་ལས་ཀྱང་དགོད་བྲོ་བ་ཞིག་དུ་གྱུར་འདུག་པས། ཡང་བསྐྱར་བཅའ་དགོས་པའི་བཀའ་ཕབ། དེ་ལྟར་ཉིན་རེ་རེ་བཞིན་ཆོག་མཆན་མ་བཀོད་པར་ཉིན་བདུན་སོང་བ་དང་འཁྲབ་གཞུང་སྔར་ལས་ཀྱང་དགོད་ཇེ་བྲོ་ནས་ཇེ་བྲོར་གྱུར། གོ་རིམ་འདིའི་ཁྲོད་དུ་ཞང་པན་སྤྲོ་གར་འཁྲབ་གཞུང་ནང་དུ་ཟུག་ནས་ནམ་ཡང་གནག་འདུག་པའི་གདོང་ལ་རིམ་བཞིན་འཛུམ་རྒྱས་ཤིང་། ཁྲོན་ཡུས་ལ་འཁྲབ་གཞུང་བཅའ་རོགས་བྱས་པ་མ་ཟད་ད་དུང་གཞུང་ལས་ཁང་ནས་ཁོས་དངོས་སུ་འཁྲབ་སྟོན་བྱས་པ་སོཊ་ཤེས་མེད་ཚོར་མེད་ངང་ཁོ་རང་ཉིད་ལ་བློ་ཡུལ་ལས་འདས་པའི་འགྱུར་ལྡོག་བྱུང་ཞིང་། ཁོའི་རོཊ་རམ་འོག་ཏུ་འཁྲབ་གཞུང་དགོད་བྲོའི་ཡང་རྩེར་སོན་པ་ཞིག་འཁྱོངས་སོང་། ཡིན་ཡང་ང་ཚོས་བསམ་པ་ལྟར་མ་ཡིན་པར་འཁྲབ་གཞུང་ལ་སྔར་བཞིན་ཆོག་མཆན་མ་ཐོབ་པར། གློག་བརྙན་ཁྲོད་ཀྱི་འགལ་ཟླའི་ཚད་ཆེས་མཐོ་རུ་བཏང་ཞིང་རྩེ་རུ་སོན་ཏུ་བཅུག
གློག་བརྙན་ཕྱོཊ་ནས་ཁ་དཔེ་ཞིག་ཡོད་པ་ནི། Simple is the best ཟེར་ལྟར་གཏམ་རྒྱུད་ཇི་ལྟར་སྟབས་བདེ་ན་དེ་ལྟར་བཟང་བར་བཤད་པ་བཞིན། གློག་བརྙན་འདིའི་བྱུང་རིམ་དང་མི་སྣ། འཁྲབ་ལྗོངས་སོཊ་གང་ཐད་ནས་སྟབས་བདེ་ཞིག་ཏུ་སྣང་མོད། འདིས་གློག་བརྙན་ཕབ་རྒྱུ་སྟབས་བདེ་ཡིན་པ་མི་མཚོན་པར། Simple is difficultཟེར་བ་ལྟར་གློག་བརྙན་འདིའི་སྒྱུ་རྩལ་མཚོན་ཐབས་དེ་འདྲའི་སླ་མོ་ཞིག་མ་ཡིན་པར་གསར་གཏོད་ཀྱི་རང་བཞིན་ལྡན་ལ། བརྙན་ཡིག་1ཚིག་སྦྱོར་ཀྱི་སྡེབས་སྟངས་ཐད་ལ་འགྲན་སློང་ཆེན་པོ་འདུག འཁྲབ་ཚིག་དང་བརྙན་གཟུགས་གཉིས་མཐུན་སྦྱོར་ལེགས་པོ་བྱུང་ཡོད་ལ། གཏམ་རྒྱུད་ཀྱི་བསམ་བློའི་རང་བཞིན་མངོན་མཚོན་བྱ་སྟངས་ཐད་ལ་མུར་རྒྱུ་ཆེན་པོ་ཡོད་པས། མུ་མཐུད་དུ་བལྟས་སོང་ཚེ་ད་གཟོད་རིམ་གྱིས་བློ་ཁ་འདྲེན་ཅིང་སྤྲོ་སྣང་ཆེན་པོ་རྙེད་ཐུབ། གློག་བརྙན་འདིའི་དགོད་སློང་སྟངས་ནི་ཐལ་ཆེ་བའི་རྩེད་མཚར་དགོད་གཏམ་དང་བསྟན་བཤིག་ཚ་བའི་བྱ་སྤྱོད（动作）སོགས་བསམ་གཟས་པ་གང་ཡང་མེད་པར། བབ་ཆགས་པོའི་ངང་བལྟ་མཁན་ལ་དགོད་ཁ་ཤོར་དུ་འཇུག་པའི་བྱེད་ཐབས་དེ་ནི་གློག་བརྙན་འདི་མཐར་ཐུག་སྤྲོ་གར་རླབས་ཆེན་ཞིག་ཏུ་བསྒྱུར་བའི་ཆེས་མཐོ་བའི་སྒྱུ་རྩལ་གྱི་ཚད་ཅིག་ཡིན་པར་ངེས།
མཐར་དེད་ན་གློག་བརྙན་འདི་ལས་དམག་འཁྲུག་གི་ནག་ཉེས་ཤིག་ཐེར་འདོན་བྱེད་ཀྱིན་འདུག་སྟེ། དམག་འཁྲུག་གིས་མི་གཤིས་ཁྲོད་གདོད་མ་ནས་ཡོད་པའི་དགའ་སྐྱོ་ཆགས་སྡང་རྨེག་མེད་དུ་བཏང་སྟེ་མི་རྣམས་དགོད་ཀྱང་མི་ཤེས་པའི་འཕྲུལ་འཁོར་ལྟ་བུར་བསྒྱུར་བ་དང་། མི་རྣམས་རྒྱལ་ཁབ་ཀྱི་ཆེད་དུ་འཆི་བ་དང་རྒྱལ་ཁབ་ཀྱི་ཆེད་དུ་གསོན་དགོས་པ་ལས་གཞན་དགོད་སྒྲ་ཙམ་ཡང་ཡོད་མི་ཆོག་པའི་རང་བྱུང་ཆོས་ཉིད་དང་འགལ་བའི་འཇིག་རྟེན་གོ་ལྡོག་ལ་ཐད་ཀར་ཁ་རྡུང་བཏང་འདུག
5 ) 为了看话剧而看了电影，结果把话剧比下去了
可是关于电影，我却不能说更多的东西，因为想说的反而太多。所以贴上剧评，对比之中，看得清楚一些吧：
我看不懂你的喜剧，也不明白哪来的忧伤
我在剧场，忍住了至少十次，没有咆哮出来。但我知道这是我自己的原因，与戏与他人无关的。
先说好话。就《喜剧的忧伤》而说，如果它和原著《笑之大学》和改编电影一点关系没有的话。那么最好能排进我的年度十大。喂，《哥本哈根》也不过如此。
可惜的是，我看过改编电影了，那个在我心目中排上人生前五的神作。这有什么办法呢
看完《喜剧的忧伤》，我突然明白了它为何叫做笑之大学。戏是一所大学，一所关于笑的大学，一所关于戏的大学，一所比天大的大学。到电影结尾，编剧奔向远方，鞠躬，再见。我这辈子值了！
可是陈道明与何冰，虽然我对他们的表演没有意见，但却把一部环环相扣，曲折中走向高潮的戏，演成了七部半喜剧和半部忧伤。我从头开始就骂道明叔你麻痹，有那么猥琐和匪气吗？装什么装，拿什么拿阿！何冰更惨，一边藏着人物的热血，或者苦逼，或者娘娘腔。还有观众，起妈逼哄阿，能在结尾一次鼓掌吗。能不说两句就鼓掌吗，这是演说吗？
电影里的第五天，审查者沉浸在喜剧中，放肆而夸张地奔跑，被道明叔演得猥琐而讽刺。可这他妈应该热血阿，像海贼一样，两个人物为了至生羁绊拼命奔跑阿！没有这里，怎么解释忧伤，怎么诠释戏比天大的视死如归。结尾处道明叔还说收着剧本等你回来演，这里我本该笑着热泪盈框了。可是…好吧，你毁了神作最神的一笔。
我一直说，戏比天大。因为它是《笑之大学》的中心。戏是主角，人物和演员是合适的工具。这才符合我的世界观。可是认真我就输了。《喜剧的忧伤》你赢了，你继续喜剧，然后忧伤去吧。
6 ) 日式．原味--笑之大學
三谷先生的代表作就是這一部<<笑之大學>>,對於看慣大制作的人一定會很悶,空間感還是已經做得很不錯。言語在電影中的運用是十分重要,當中的擺設,如何吸引觀眾,就需要這樣的推進。因此我就感覺好像是在看一部舞台劇。也讓我當作看一次原版,比對一下剛看不久的演出。
港版的笑之大學和日本版在內容上分別始終有一點,但不大。可觀性就兩個版本都有其的吸引力。電影可以交代劇場外的事,如在淺草街劇場裡的一角,團長的表演。而舞台劇版就只是用言語帶過。對我言而,笑之大學不是好笑的劇目。而是一個讓人感動,一起創作的劇目。電影版的笑之大學還不錯。喜歡笑之大學的朋友,不要錯過日式原味(是三谷幸喜為導演的)。
三谷幸喜上次把我看困了, 這次把我看哭了. 雖然是改編電影, 但僅利用了電影優於舞台劇的固有條件, 並未有過多華麗的手法和多餘的寓意來剝奪劇本本身的絕妙. 不得不相信, 最優秀的戲劇往往來自最平凡, 瑣碎, 無聊, 讓人不耐煩的生活中, 生活本身即是藝術, 戲劇. --- 要死也是爲了鍋而死!!!
什么叫小成本？这才叫小成本！什么叫牛逼片？这才叫牛逼片！
败了的输了的总会反思，给出一些关于人性的东西。赢了的胜了的，却总是遮遮掩掩，腾云驾雾。结果前者会揭示荒谬，后者则欲盖弥彰。
什么为了国家啊！为了肉才是正途！
是高度话剧的，也是高度电影的。片名就取得很精彩，笑也是一门学问。军国主义不能剥夺笑的权利，喜剧作家的战斗方式是让作品更有趣。尽管是封闭空间、小格局，但节奏的拿捏、镜头的剪接都近乎完美，唯一的不足是情绪过于饱满。役所广司真是个亦庄亦谐的好演员，真正出色的作品能融化审查官心底的坚冰。
一间清净的审查室，两个男人日复一日地深化特殊时代背景下的黑色幽默。性格与观念就在智力的隐性较量中悄悄地改变了。。。。坚持自己特有的战斗方式，让人生成为一所“笑的大学”吧！！再在最后的最后，流着泪完美地谢幕。配乐和片尾很赞。
北影节第二十场。单场景设置的喜剧电影还真是大胆…虽然不像魔幻时刻那样全场大爆笑，但前面漫才一样的日式笑料也很轻松有趣。缺点是最后冗长的二十分钟，给一个简洁又意味深长的镜头结束电影不好吗？并不想看这么富有教育意义的大篇幅煽情…
1.用喜剧方式来控诉军国主义，这一次是高级的；2.笑点基本get不到，我偶尔几次在役所广司的脸上发现笑点，仅此而已。
这部基本从头到尾都在密室里拍的电影险些能把人看哭 无论是剧本 拍摄 演员的表演 任何一个角度看都很完美 要死也是为了肉才不是国家！这句极具讽刺意味的台词所包含的思想太深刻了 人民在国家机器的运作之下永远显得卑微 战争扼杀的岂止是人民的笑容
这么棒的剧本做底子，怎么拍都不会坏掉。役所广司贡献了神级别的演出。作为一个编剧专业的学生，结尾几乎让我落下泪来。
三谷幸喜对“改剧本”这件事的怨念或说体会是有多深啊？我还以为在《广播时间》里已经把这个梗玩到极致了呢！说实在单单“笑”这件事，也是有头脑门槛的。一个对官僚话语的迂回隐晦生而钝感的编剧，一个对笑点和搞笑套路get艰难的审查官，能从对立走向融合…这种事好像永远不会发生在天朝。
为了让你笑，我可以粉身碎骨!（椿一太了不起了!!!!）
之前以为是一个大学群戏喜剧片，结果只是二人转。夹杂太多社会、历史、政治话题，即便讨论的是喜剧的忧伤，都还是变得更说教无趣了。
人物大部分时间并不成为视线的来源，取而代之的是审查室中桌椅微仰的POV，一直占据视觉中心的，对称的桌椅成为威权体制的象征，和数次出现的警署大楼相同。每次审查官离开座位，都是从职位身份的角色中挣脱的时刻，最为明显的是“警察抓小偷”一段，以桌面为中心的旋转镜头。实际上在第六日，作家的胜利就已经达成，临时形成的戏剧空间将桌椅挤压至边缘，第一个真正的“视线”也在之后出现，直视镜头成为战斗的宣言。还挺讽刺的是，日本战时严苛的审查制度好歹还会提供一个“原因”，这种迂回的战斗方式对我们的黑箱可是没有用的。
剧情生硬夸张无聊 中国的审查制度和这部电影的好坏有个毛关系
不想当演员的编剧不是好审查员。丘吉尔和希特勒包的寿司哪个好吃？哈哈。为“国”捐躯变成为“肉”捐躯改得真好。 能坐下来谈是好的开始，喜剧也是破冰的好方式，《让子弹飞》即是明证。
看完这部电影我算明白了，国产电影编剧一栏应该填上 广电总局。
太牛逼这个电影，剧本和表演都是一流的。
拿去广电同仁共勉
谁借几颗星给我用啊喂！5颗根本就不够啊喂！混蛋！